Middeleeuws spinnen

 

In dit blog neem ik je mee naar een heel speciale ervaring die ik opdeed in december 2016.

 

Met vriendinnen bezocht ik Midwinterwol in Winschoten.

Op dat moment was het een jaarlijks terugkerend wol-evenement dat fantastisch was om de diversiteit in aanbod in de hallen van een grote manege.

Door omstandigheden wordt Midwinterwol niet meer georganiseerd.

 

Maanden daarvoor kreeg ik via de dochter van van wie de moeder overleden was verschillende spintollen, boeken voor een vriendin (ook op die dag in december overhandigd) en ook attributen die ik niet kon thuisbrengen. Deze laatste nam ik mee naar Midwinterwol.

Juist omdat daar zoveel expertise aanwezig is, had ik mijn hoop gevestigd op de standhouders die ook spinnewielen en toebehoren verkochten.

 

Antwoord

 

Al bij de eerste standhouder, Lowlands Legacy, kreeg ik het antwoord op mijn vraag: het bleek een spinrokken te zijn. Een hulpmiddel waar je je gekaarde wol op kunt zetten. Deze houd je van onder je arm omhoog. Daaruit trek je dan de draad tijdens het spinnen met een spintol.

 

Een voorwerp wat ik niet zelf zou gaan gebruiken, zo voelde ik. Bij wie zou ik dat dan een goed thuis kunnen geven? Wie zou dit nog mooie voorwerp kunnen gebruiken?

 

In een grote hal iets verderop trof ik een Middeleeuwse stand als onderkomen voor de verkoopwaar van een echtpaar dat ook zelf in Middeleeuwse stijl gekleed was en het spinnen van wol werd daar getoond op verschillende spinnewielen en spintollen.

Daar zag ik ook een mand staan, waarin houten voorwerpen lagen die op mijn spinrokken leken, dat nog in mijn rugzak zat.

 

Katharen

 

Het echtpaar bleek te wonen in Zuid-Frankrijk in het gebied van de Katharen. Zij presenteren zich onder de naam Coeur de Tr`âme.

De vrouw bleek ook Engels te spreken, zodat ik met haar het gesprek aan ging. Zo kon ik het gesprek aansturen op de mand met houten voorwerpen. Ze heeft laten zien hoe ze met het spinrokken werkte.

Aansluitend  heb ik haar verteld dat ik een spinrokken bij me had, ik vroeg haar of ze het wilde zien en of ze er misschien belangstelling voor had om het aan haar collectie toe te voegen.

 

Het spinrokken dat ik bij me had, was niet in het bezit van dit echtpaar. Tijdens ons gesprek dat we voerden vóór de overhandiging van het spinrokken, was haar man niet aanwezig. Hij liep een ronde langs de vele kramen.

Tegen dat ik samen met een vriendin verder wilde, kwam hij net terug.

 

De vrouw praatte haar man in het Frans snel bij. Zij was al heel blij verwonderd, toen ik haar het spinrokken gaf.

De reactie van haar man was net zo indrukwekkend. Hij liet voorzichtig en zorgvuldig zijn vingers over dit mooie nieuwe spinrokken voor hun collectie gaan. Een type spinrokken dat nog niet in hun collectie aanwezig was.

Beiden bedankten mij zeer hartelijk voor het cadeau.

 

Ik heb gevraagd of ik van hen foto's mocht maken, zodat ik deze kon delen met de dochter van de overleden vorige eigenaresse.

Dat mocht.

 

Ik kocht bij hen een Turkse spintol, die door de man zelf gemaakt was.

 

Toen ik de dochter sprak die mij het spinrokken had gegeven en mijn verhaal had gedeeld, vertelde zij me dat haar moeder zeer geïnteresseerd was in de Katharen. Daar werd ik stil van.

Hoe mooi dat ik dan aan dit echtpaar het spinrokken had mogen geven!