Sinds ik in de zomer van 1989 door mijn oom en tante mee de Harz in werd genomen, heeft het gebied mij diep geraakt.

 

Elk jaar dat ik op vakantie bij mijn familie was, werd er een ander stukje van de Harz bezocht. Aanvankelijk de West-Harz, na de val van de muur kwam daar af en toe ook de Oost-Harz bij.

 

Ook later bezocht ik met anderen de Harz. Van 2002 tot en met 2010 nagenoeg jaarlijks.

 

Natte zomer

In 2002 troffen we een heel natte zomer, daarbij gingen we "op de pof" reizen, wat het zoeken van een overnachtingsplek soms bemoeilijkte.

Na wat tips van mijn oom trokken we verder en reisden we de Oost-Harz uiteindelijk dieper in. Om de vele regen en de weinige ervaring met het rijden in de bergen zijn we op enig moment eerder dan de planning terug gegaan.

Het water kwam met veel kracht en snelheid de bergen af, er verschenen steeds meer zandzakken op de wegen om het water te leiden. Terug gaan richting huis en een volgend jaar de draad daar weer oppakken was een goed plan.

Al eerder waren we ook pas later op de dag op pad gegaan vanaf het logeeradres omdat onweer dreigde. Een keuze waar onze pensionhouder ons complimenten voor gaf. Twee dagen na thuiskomst stond Dresden blank.

 

Wandelen en rotsformaties

Het jaar 2003 bracht prachtig zonnig weer, een genot om te reizen en de natuur te verkennen. De auto uit op mooie plekken, wat wandelen en kijken naar de enorme rotsformaties. We begonnen bij de plek waar we het jaar ervoor geëindigd waren: Blankenburg im Harz, een Pension (Helsunger Krug) met restaurant en tuin aan de voet van de Duivelsmuur. Heerlijk tussen de velden en toch steden binnen handbereik. Het bos startte vlak achter

het pension.

Dat jaar viel me ook op dat veel mensen die de tuin en het restaurant gebruikten als rustplek tijdens hun wandeling, speciale wandelstokken bij zich hadden.

Uiteindelijk werd het pension een aantal jaren onze vaste uitvalsbasis om de omgeving verder te verkennen.

 

Najaar 2003 ging ik uitzoeken wat het voordeel van wandelstokken nu kon zijn. Het leidde ertoe dat ik in het voorjaar van 2004 deelnam aan een kennismakingstocht voor Nordic Walking. Niet lang daarna volgde ik een cursus omdat de kennismakingstocht mij had geleerd dat ik fijner en langer kon wandelen dan daarvoor dánkzij de stokken.

 

Een vriendin was ook bij die kennismakingstocht en ging uiteindelijk op cursus in haar woonplaats. Met haar heb ik datzelfde najaar een weekend in Limburg gewandeld met heel veel plezier!

 

Nordic Walking

Zomer 2004, slechts 6 weken ná het afronden van mijn cursus gingen mijn stokken mee op vakantie naar de Harz. Ik won informatie in bij de VVV in Blankenburg en ben met een wandelgids - wat uiteindelijk een echtpaar als stand-in bleek - wegwijs gemaakt in een tocht over de Duivelsmuur. De tocht startte dichtbij het centrum van Blankenburg en eindigde bij het pension waar ik overnachtte!

Pittige klimmetjes, geweldige uitzichtspunten, klauteren over omgevallen boomstammen. En  kletsen met mijn wandelmaatjes.

 

Het leuke was dat mijn wandelmaatjes óók nordic walking ervaring hebben. Ik kreeg complimenten voor het lopen in de bergen met mijn stokken. En werd uitgelachen toen ik vertelde over de  heuveltraining die ik had gehad. Heuvels in Nederland! Niet de heuveltraining zelf... maar juist die heuvels in het toch zo vlakke Nederland waren de reden dat zij hartelijk moesten lachen!

Klimmen en dalen kan ik - ook in de bergen - zonder problemen, heel erg blij was ik dan ook dat ik mijn training had doorlopen.

 

Harzer Wandernadel

Heel wat kilometers heb ik intussen afgelegd in de bergen. Niet alleen in de periode tot en met 2010. In 2009 had ik de Harzer Wandernadel als stempel-wandeling ontdekt. Door de stempelplekken te bezoeken en de wandeling naar die plek af te leggen kom je op hele mooie plekken met een reusachtig uitzicht!

 

In 2017 en 2019 ben ik alleen de bergen in getrokken. Voorzien van de nodige kennis, ervaring en hulpmiddelen om ook alleen in het bos mijn weg te kunnen vinden. Uiteraard waren mijn nordic walking stokken van de partij en ook mijn stempelboekje om nieuwe Harzer Wandernadel locaties af te kunnen vinken.

In 2019 heb ik ook de Klosterwanderweg aan mijn lijstje toegevoegd en 3 van de 4 stempelplekken in de buurt van Hahnenklee al kunnen afstempelen.

De kloosterroute is ook een heel mooie tocht en brengt de diversiteit van het kloosterleven per locatie in beeld.

 

Door covid moest ik helaas mijn geplande vakantie in 2020 laten schieten.

Nu ik vorig najaar mijn voet heb gebroken zal het nog wel een tijd duren voor ik weer goed op de been ben om in dat ruige gebied met al zijn oneffenheden weer aan de wandel te kunnen gaan.

 

In plaats daarvan bekijk ik nu op You Tube filmpjes die mij toch in de Harz deelgenoot maken van andermans wandeltochten naar de stempelpunten van de Harzer Wandernadel.

 

Wat raakt me?

Overpeinzend wat mij nu zo aantrekt in de Harz, kom ik tot de conclusie dat het de ongereptheid van de natuur is, haar ruigheid, haar schoonheid, het feit dat je einden kunt wandelen zonder dat je iemand tegen komt.

En als je een andere wandelaar tegenkomt, zij je altijd vriendelijk tegemoet treden, van informatie voorzien, tips geven enzovoort.

Dat je boven op de Brocken, de hoogste berg van Noord-Duitland, uit de grond water ziet komen, vind ik een indrukwekkende ervaring.

 

De Oost-Harz is - naar mijn mening - nóg mooier dan de West-Harz door haar puurheid.

In 2017 en 2019 heb ik mij ook in de West-Harz rondom Hahnenklee prima vermaakt in de bergen.

Bijzondere ontmoetingen met zowel prachtige mensen als onverwachte ontmoetingen met dieren als een bonte specht, een muisje dat vlak voor je voeten een heenkomen zoekt, een vos in een weiland geven extra plezier aan mijn reis en de wandeltochten.

De ontmoeting met de grote weerschijnvlinder in 2017 was ook heel bijzonder te noemen. Een vlindersoort die hoog in de bomen leeft.

 

6 september 2022